Labrador retriever to najprawdopodobniej bezpośredni potomek psów, które na początku XIX wieku przybyły do Anglii z marynarzami z Nowej Funlandii. Znane były wtedy pod nazwą psów z Saint-John's. (pies Świętego Jana). Wówczas był to pies wielkości około 60 cm, mocno zbudowany o dość długim, bardzo gęstym włosie. 
Angielscy hodowcy krzyżowali te kanadyjskie psy z rożnymi rasami psów myśliwskich, zawsze jednak starając się zwiększyć cechy myśliwskie oraz instynkty aportujące. Poprzez krzyżówki między innymi z pointerem, udało się wyhodować lżejszego, krótkowłosego psa o bardzo gęstym podszerstku i wydrzym ogonie, którego głównym zadaniem było właśnie aportowanie ustrzelonej zwierzyny.
Labrador do lat trzydziestych XIX wieku utrzymywany był głównie przez myśliwych. Dopiero w latach sześćdziesiątych XIX wieku rozpoczął triumfalny marsz przez kraje anglosaskie i Francję do salonów jako pies towarzyszący. Hodowcy angielscy i francuscy w swej pracy hodowlanej główny nacisk kładli w kierunku uszlachetnienia exterieru (wyglądu) psów tej rasy. Cechy osobowości i zalety charakteru nie wymagały tu żadnych większych korekt.
W późnych latach 80-tych XIX wieku rasa ta została wydzielona jako osobna, pod nazwą Labrador Retriever. Angielski Kennel Club uznał oficjalnie rasę w 1903 roku, United Kennel Club w 1947 roku. W Polsce pierwsze labradory pojawiły się w roku 1985.